Maleisië: eten op straat, wandelen door de jungle en shoppen in een wereldstad

Na een prima vluchtcombinatie vanaf Lombok via Jakarta komen we volledig op schema aan in Kuala Lumpur. Direct valt ons op dat we in een ontwikkelder land zijn aangekomen. De luchthaven is behoorlijk modern en de hoeveelheid instructieborden, digitale informatieschermen en wegwijzers doen aardig Westers aan. Heerlijk voor iemand die graag weet waar ie is zoals ik (jaja, Sander schrijft..). Als we de backpacks van de band hebben gehaald en een broodje hebben gegeten bij Subway is het tijd om richting ons hotel te gaan. Eenmaal buiten zien we tot onze schrik dat het regent. En niet zo'n beetje ook... Gelukkig is de bus overdekt en ook de daaropvolgende monorail (soort metro) beschut ons voor de buien. Ondanks dat het hotel op slechts vijf minuten van de metrohalte ligt besluiten we vanwege de stortregen toch het laatste stukje de taxi te pakken.

Het hotel is prima en vooral blauw. De verantwoordelijke voor de inrichting had een duidelijke lievelingskleur, alle muren om ons heen zijn knalblauw geverfd. De natuurlijke douche verplicht ons om de rest van de dag in ons aquarium te blijven of om een beetje rond te lopen in naastgelegen winkelcentrum Times Square. We kiezen voor optie twee. We besluiten hier dat we onze backpack gaan vullen met nieuwe kleren voordat we naar huis gaan. Van al die Westerse winkels krijgen we enorme shopdrang! Tot 's avonds laat struinen we wat rond en eten we een lekkere Westerse maaltijd. 

De volgende dag gaan we eerst naar de Petronas Twin Towers. Deze bekende torens kunnen aan het eind van de ochtend van onze bucketlist gestreept worden. Mooi plaatje. Een trip naar boven wordt, ondanks de belachelijk hoge prijs, aangeraden hebben we gelezen. We hebben geluk. We mogen de twintig euro per persoon nog even bewaren. De torens zijn gesloten in verband met het offerfeest en dus moeten we nog maar even terugkomen als we later weer in KL zijn. Het regent niet, maar toch gaan we shoppen. Ik (of in ieder geval mijn vrouwelijke kant) hou het haast nog langer vol dan Pau. Na een volle werkdag zijn de handen voller en is de creditcard leger. Tijd om wat te eten. Gelukkig kan dat hier goedkoop in één van de vele food courts en foodstalls. We eten dit keer lokaal, wat toch al gauw een stuk goedkoper en eigenlijk lekkerder dan Westers eten is! We zetten tot slot nog even onze Indonesië blog online en besluiten te midden van de blauwe muren dat we morgen naar het eilandje Penang zullen gaan. 

De busrit naar Penang verloopt prima en op een paar uur vertraging na, vlekkeloos. Althans, als je het vergelijkt met de busritten van de laatste maanden. De stoelen zijn gigantisch, alleen de buschauffeur rookt (we zitten op rij 1...), de vooruit is in de hoekjes niet gebarsten en de voorkant van de bus is zodanig gerepareerd dat je vrijwel geen ducttape en plamuur meer ziet zitten, super dus! In Penang aangekomen blijkt dat ons hotel echt top is. Hier is wel een designer aan te pas gekomen. Wat een luxe en wat een krachtige douchestraal. We zetten de douche maar op halve kracht om onze huid te beschermen. We hebben bedacht om de laatste twee weken echt als flashpackers te leven en iets meer uit te geven aan de hotels. We besluiten dat dit een ontzettend goed idee is geweest, aan die luxe kunnen we wel wennen! We sluiten de dag af met een maaltijdje op straat. Geen idee hoe het allemaal heet, maar de titel culinaire hoofdstad van Maleisië is zeker niet onverdiend. Dit worden lekkere dagen hier in Penang. 

De volgende ochtend blijkt het ontbijtbuffet aanzienlijk beter dan de hotel recensies doen geloven. We zijn natuurlijk weinig gewend, maar dit is ronduit lekker! Na het leggen van een flinke bodem is het tijd om eens een strandje op te zoeken. Na een half uurtje met de bus komen we aan bij Batu Ferringhi. Een toeristisch plaatsje waar vooral Arabische mannen met burka vrouwtjes vastzitten in gigantische resorts. Het strand loopt hier vrijwel verticaal de zee in, wat de golven (te) uitdagend maakt voor Pau. Om het leed wat te verzachten, gebeurt er gelukkig genoeg rondom ons.

In het eerste uurtje dat we er zitten zien we namelijk in ieder geval drie bijna doodervaring van anderen. Direct naast ons is namelijk een bedrijfje gevestigd dat jetski's verhuurt. Ook bieden ze de geburkade vrouwen de optie om aan een parachute een rondje aan een bootje te hangen. Superleuk, maar de uitleg bij beide activiteiten laat wat te wensen over. Hierdoor zien we een ietwat dikke jongen bijna verzuipen omdat zijn jetski om gaat aan de kant. Er zijn ook een aantal paragliders niet in staat de uitleg te begrijpen waardoor ze ofwel met noodgang zichzelf op het strand sturen voor de landing, of het strand missen en onder hun chute in het water eindigen. Een meisje moet zelfs een extra rondje vliegen om ongelukken te vermijden. Eén van de burka-dames krijgt het voor elkaar een rondje op een jetski te maken met haar man samen. Ze vindt het wat spannend ondanks dat ze niet harder gaan dan drie kilometer per uur. Ofwel: sensatie alom. Prima vermaak! Na een lokale lunch gaan we naar ons hotel terug. even lekker het zwembadje in om 's avonds richting little India te gaan. Culinair wijkje midden in Georgetown. 

Paula schrijft verder: 

Eenmaal aangekomen in Little India lijken we echt in India beland te zijn. Keiharde Bollywood muziek knalt uit de speakers van winkeltjes waar de meest kitsche sieraden verkocht worden. Op straat lopen de vrouwen in prachtige kleuren en uit de restaurantjes komen heerlijke geuren van Indisch eten. We eten Naan brood met allemaal lekkere sausjes, een soort pannenkoek gevuld met aardappel en ui en Tandoori Kip. Die kip smaakt natuurlijk veel beter dan de Wereldgerechten van Knorr! Met onze buiken vol lopen we weer terug naar het hotel. 

De volgende dag besluiten we de stad Georgetown verder te verkennen. We nemen de bus naar het centrum en bezoeken eerst een fort waar nog oude kanonnen staan. Daarna lopen we nog wat door het centrum. We proberen te ontdekken waarom de stad op de Unesco Wereld erfgoedlijst staat, maar we kunnen het antwoord nog niet echt vinden. Georgetown lijkt een stad als vele anderen. We besluiten daarom na de lunch naar het zwembad van het hotel te gaan. We chillen wat en doen eigenlijk niet zoveel bijzonders die dag. Het lijkt wel alsof we langzaam al afscheid nemen van het reizen. Misschien zijn we wel even verzadigd. 

Als we de dag erna wakker worden hebben we ons reizigersenthousiasme weer terug gevonden. We gaan naar het National Park Taman Negara. Een jungle met waarvan wordt gezegd de mooiste strandjes van Pulau Pinang. Na een busrit van een uurtje komen we aan bij het park, we besluiten samen naar het verst gelegen strand te lopen. Wat volgt is een zware tocht van vijf kilometer door de prachtige jungle. Die vijf kilometer lijkt misschien niet veel, maar het pad gaat vaak verticaal omhoog en naar beneden. Onderweg passeren we vele kleurrijke vlinders, salamanders en aapjes. We komen niet veel andere mensen tegen en dat maakt de tocht door de jungle extra leuk. 

Als we net iets over de helft zijn komen we op een prachtig wit strand. We kunnen helaas niet zwemmen, want we zijn gewaarschuwd voor kwallen en sterke stroming door hoge golven, maar dat maakt niet zoveel uit. We lunchen er met onze meegebrachte broodjes pindakaas en gaan ook nog baby schildpadjes kijken in de turtle hatchery die op het strand staat. Hier worden eitjes opgegraven en op een veilige plek weer opnieuw begraven. Als de baby schildpadjes geboren zijn verblijven ze eerst nog een paar weken in de hatchery voordat ze vrijgelaten worden. Super schattig! 

Als we een tijdje naar de schildpadjes hebben staan kijken vervolgen we onze weg naar het eindpunt, het Teluk Kampi strand. Dit laatste stuk is ook direct het zwaarste stuk. Het pad gaat zo steil omhoog dat we het touw dat langs het pad hangt nodig hebben om staande te blijven. Maar als we aankomen op Teluk Kampi worden onze inspanningen beloond, wat een prachtig strand! Helaas mogen we ook hier niet zwemmen, maar alleen van het uitzicht genieten vanaf een bankje in de schaduw is al genoeg. Wat een prachtig deel van Penang! 

Na een uurtje zijn we bijgekomen en beginnen we weer aan de terugweg door de jungle. We lopen de vijf kilometer weer terug over de uitdagende paadjes en komen aan het einde van de dag weer aan bij de ingang van het park. We kruizen onze namen weer uit op het registratieformulier en pakken de bus terug naar Georgetown. Na een heerlijke douche lopen we richting de vele food stalls en sluiten deze intensieve en avontuurlijke dag af met Saté en Hokkien Mee. Heerlijk! 

Na weer een stevig ontbijt vertrekken we de volgende dag op een scooter voor een rondje eiland. Blijft toch de beste manier om de omgeving te verkennen. Het begin van onze trip verloopt nog een beetje moeizaam, want we kunnen de snelweg niet vermijden. Een geciviliseerd land heeft ook nadelen, er zijn veel meer grote en snelle auto's! Tussen alle andere scooters en auto's die veel te hard gaan zoeken we zo snel mogelijk naar een kleinere weg. Gelukkig vinden we die al snel en zodra we het drukke Georgetown verlaten, wordt de omgeving groener. We rijden over een prachtig weg die over het eiland kronkelt. 

Penang is heel klein dus we zijn al heel snel rond. Halverwege de dag parkeren we de scooter weer bij het hotel en voordat we 's avonds Georgetown weer in gaan chillen we nog wat bij het zwembad. In de stad eten we Char Keoy Toaw en drinken we een heel raar gifgroen fruitdrankje bij één van de vele food stalls. We lopen nog wat door China Town en gaan dan terug naar het hotel waar we voor de een na laatste keer onze backpacks inpakken. Morgen gaan we weer met de bus naar Kuala Lumpur voor de allerlaatste week van onze reis. Nog één keer een ander bed en dan liggen we weer in ons eigen bed. Niet te geloven! 

Na een prima busreis komen we voor de tweede keer aan in Kuala Lumpur. We wandelen met onze backpacks naar ons hotel. Waar we bijna de gehele reis volgens een strikt dagbudget hebben geleefd, hebben we besloten dat ons laatste hotel duurder mag zijn. We hebben gekozen voor een vier sterren-hotel met een gym en vet zwembad op de negende verdieping. Klinkt heel duur en dat is het eigenlijk ook, maar per nacht betalen we nog steeds minder dan het goedkoopste hotel in Zandvoort. Bizar! We besluiten er maar extra van te genieten. Als we er aankomen worden direct onze backpacks van onze ruggen gepakt en na het inchecken worden ze naar onze kamer gebracht. Wauw, wat een grote kamer! We hebben een eigen keukentje en voor het eerst in drie maanden weer een bank! Nadat we geïnstalleerd zijn, gaan we bij het zwembad en de gym kijken, super gaaf! Tijdens het zwemmen of sporten heb je uitzicht op de stad. 

In de avond lopen we onze wijk in en we komen tot de ontdekking dat we heel dicht bij een straat met alleen maar food stalls zitten. De Maleisische keuken is zo goed omdat er verschillende Aziatische keukens samen komen. Zo eten we die avond heerlijke Dim Sum en wanen we ons weer een beetje in Hong Kong. Ook halen we boodschappen zodat we de volgende dag zelf kunnen ontbijten. We, of vooral ik, kunnen het niet laten om ook de ingrediënten voor een simpele pasta mee te nemen. Ik heb al drie maanden niet gekookt en nu we een keukentje hebben, wil ik daar natuurlijk gebruik van maken.

De volgende dag besluiten we eerst te gaan hardlopen in de gym. Na drie maanden amper gesport te hebben kunnen we niet meer wachten tot we thuis zijn. Het voelt heerlijk om een klein stukje te rennen op de loopband! Na het hardlopen nemen we een douche en daarna vertrekken we naar China Town. Een enorm drukke wijk waar je ontzettend veel nep tassen, schoenen, horloges en nog veel meer vindt. We lopen wat door de wijk en eten ergens heerlijke BBQ pork en duck en verkennen daarna Little India en lopen door de Central Market waar ze oneindig veel (en vaak dezelfde) souvenirs verkopen. Aan het einde van de dag gaan we terug naar onze chille kamer en daar kook ik een pasta voor ons samen. Heel kneuterig genieten we er samen aan tafel van. Dit begint al aardig op Thuis te lijken! Stiekem tellen we al een beetje af als we 's avonds nog even gaan borrelen in de hotelbar. 

We kunnen wel wennen aan dit langzame ritme, de volgende dag vertrekken we pas om half elf uit onze hotelkamer voor een brunch. Als we uitgegeten zijn concluderen we dat het wel heel zonnig is, de dagen hiervoor waren veelal grijs. We gaan terug naar het zwembad om van het heerlijke weer te kunnen genieten. In de middag gaan we weer op pad. Omdat het relatief helder is besluiten we naar de Petronas Twin Towers te gaan. Als we aankomen bij de twee enorme torens wacht ons een teleurstelling, op maandag zijn ze dicht! Dat is dan de tweede keer dat we voor een 'dichte deur' staan. Jammer, dan moeten we nog maar eens terugkomen deze week. We besluiten de rest van de dag te gaan winkelen. Kuala Lumpur heeft echt enorm veel grote winkelcentra en we vermaken ons dus wel! 

We sluiten de dag af met een bezoekje aan de KL Tower. Hier kunnen we naar boven om Kuala Lumpur in het donker te verkennen. Het uitzicht valt een beetje tegen vanwege de reflecterende lichten van de souvenirwinkeltjes die op het observatiedeck aanwezig zijn. Foto's maken lukt dan ook haast niet. Wel zien we ons hotel en zijn de Petronas torens prachtig verlicht. Dit uitzicht slaan we op in onze geheugens. Na een kwartiertje rondjes gelopen te hebben in de toren gaan we weer met de lift 46 verdiepingen naar beneden. We lopen terug naar de gezellige wijk rondom ons hotel en sluiten de dag af met een heerlijke lokale maaltijd in de foodstreet.

Op dinsdag beginnen we de dag weer op de loopband in de gym. Ondanks dat we al zolang niet gesport hebben, gaat het lopen ons best goed af. We chillen nog wat bij het zwembad en besluiten daarna een park in de stad te gaan bezoeken. Als we de trip met de metro hebben afgelegd en aankomen op het dichtbij gelegen station Sentral, komt de regen met bakken uit de lucht vallen. Hmm slechte timing voor een wandeling door het park! We gaan eerst lunchen en als de regen maar niet ophoudt besluiten we naar de bios te gaan. We reizen weer terug naar het winkelcentrum bij ons in de buurt en gaan naar Kill the messenger. Vette film! Een bioskaartje kost hier maar drie euro dus we besluiten later deze week nog eens te gaan. Op de terugweg naar het hotel halen we een broodje bij Subway en dan is de dag alweer om!

Na een heerlijke nachtrust besluiten we de dag iets vroeger te beginnen dan de vorige dagen. We gaan naar de Batu caves. Een grot net buiten het centrum met een grote Hindu god en tempels. Met de trein reizen we erheen en al gauw staan we aan de voet van een hoge trap. Aan de rechterkant staat een enorme gouden Hindu god. We beklimmen de trap en bekijken de tempels en alle verschillende Hindu goden. Als we achterom kijken hebben we uitzicht op de stad. Ook wordt de grot bewoond door vele aapjes die heel erg hun best doen om eten uit de prullenbakken te stelen. Helaas voor hen zijn er ook mannetjes met stokken die ze steeds weer wegjagen. Een grappig spektakel. Als we de trap weer af geklommen zijn stappen we weer in de trein richting Kuala Lumpur. 

Het weer is een stuk beter dan gisteren, dus besluiten we dichtbij het park waar we gisteren heen wilden, uit te stappen. Het park doet een klein beetje Central Park a la New York aan, maar dan in het klein. We lopen een klein rondje, want de zon schijnt volop en het is dus eigenlijk te warm. Nu het toch zulk mooi weer is, besluiten we de Twin Towers een derde kans te geven. We nemen de metro weer terug naar de Golden Triangle en wandelen richting de torens. Ook al zijn we er nu voor de derde keer, het gebouw blijft indrukwekkend om te zien. Blij te zien dat de ticket counter open is stappen we erop af. Helaas worden we voor de derde keer teleurgesteld.. alle tijdslotten voor die dag zijn vol! We boeken dus maar kaartjes voor de volgende dag en hopen op een heldere dag. 

We balen een beetje dat we nu voor de derde keer voor een 'dichte deur' staan en besluiten terug te gaan naar het hotel. De rest van de middag verblijven we aan de zwembadrand en als we honger krijgen hebben we geen zin om nog naar buiten te gaan. Volledig in het teken van onze relaxtheid van deze week bestellen we een pizza op de hotelkamer. Die heerlijke pizza eten we in onze badjassen in bed op. Als dit geen vakantie is! Nu maar hopen dat we morgen die torens eindelijk inkomen. Met de hoop op helder weer vallen we in slaap en als we wakker worden zien we een strak blauwe lucht! We hoeven pas om twaalf uur bij de Twin Towers te zijn dus eerst gaan we nog even zwemmen. We genieten nog van de zon, wetende dat we over een paar dagen in de herfst belanden.

Na een douche lopen we voor de vierde keer richting de Petronas Twin Towers. We hebben er even op moeten wachten, maar na een security video en een tassencheck worden we rijkelijk beloond. Eerst gaan we naar de Sky Bridge op 41e verdieping. Wat een uitzicht! We kijken naar de wereld die onder ons raast en klikken een heleboel foto's. Al snel worden we verder geleid naar de 86e verdieping. We staan op de twee-na-hoogste verdieping van de toren en dat is echt heel erg hoog! Het uitzicht is prachtig en we hebben enorme mazzel met het weer, het is de meest heldere dag sinds we in Kuala Lumpur zijn aangekomen. Is het toch niet zo erg dat we de eerste drie keer niet naar boven konden. In de avond gaan we nog een keer naar de bioscoop. Filmliefhebbers als we zijn kunnen we deze spotgoedkope bioscoopprijzen niet weerstaan! 

Vrijdag breekt dan de laatste echte hele dag van onze reis aan. Een bizar idee, de tijd is echt zo snel gegaan. We beginnen weer met een stukje hardlopen op de band in de gym en chillen daarna in het zwembad. Pas om half twee gaan we de stad in. We voelen ons eerlijk gezegd wel heel erg lui, maar wie doet ons wat? Tussen de enorme tropische regenbuien door wandelen we door China Town. Wauw wat kan het hier regenen, we schuilen in een bushokje maar door harde wind lijkt de regen wel horizontaal te vallen. Gelukkig is het warme regen en zijn we als de regen gestopt is al snel weer droog. We zoeken nog naar wat foute souvenirs en hebben het dan wel weer gezien. De dag sluiten we af met een typisch Aziatische maaltijd in de foodstreet en daarna drinken we nog een borrel in de bar van het hotel. We proosten op onze fantastische reis. 

Op de dag van vertrek pakken we onze backpacks voor de laatste keer in. De meeste van onze kleding die we meegenomen hebben van thuis gaat niet meer mee naar huis. Met die warme temperaturen zweet je de hele dag en je kunt je voorstellen wat dat na drie maanden met je kleding doet. Gelukkig hebben we in Kuala Lumpur genoeg nieuwe dingen gekocht. Komt onze backpack toch nog vol! We moeten om twaalf uur in de middag uitchecken terwijl we pas om twaalf uur in de nacht gaan vliegen. Hoe zullen we die tijd eens vullen? Met de bioscoop natuurlijk! Gelukkig kun je in zo'n wereldstad op elk moment van de dag naar de bios en we gaan dan ook naar twee films. 

Na een prima dag is het tijd om naar het vliegveld te gaan. We pakken de snelle KLIA Ekspres trein en zijn er binnen drie kwartier. Al snel is het tijd om te boarden en kunnen we het vliegtuig in. Tijd voor de laatste trip naar onze eindbestemming, ons fijne thuis. Omdat we 's nachts vliegen proberen we zoveel mogelijk te slapen. Tussendoor praten we na over onze belevenissen. Wat hebben we ontzettend veel meegemaakt in de afgelopen drie maanden. We hebben alleen maar genoten van alles wat we hebben gezien en hebben beleefd. Mooiste is denk ik nog dat we het samen zo goed hebben gehad. Wat fijn om al die belevenissen te kunnen delen met iemand waar je zo veel van houdt. 

Stiekem hopen we natuurlijk dat we worden opgehaald door onze ouders en lieve broer en zus, maar we hebben niets van ze gehoord en dus we hebben geen idee. Dat we al om zeven uur 's ochtends op zondag landen maakt ons toch een beetje bang dat we met de trein naar huis moeten. Hoe dichter we bij Schiphol komen, hoe meer onze buik begint te kriebelen. Nog even en dan kunnen we iedereen die we zo gemist hebben weer knuffelen. Als we veilig geland zijn haasten we ons naar de bagageband. Gelukkig komen onze tassen al snel van de band rollen. We doen ze voor een laatste keer op onze rug en lopen de poortjes door. En ja hoor, daar staan ze! Onze allerliefste papa's, mama's, Daan en Remco. Bizar en zo fijn om ze weer te zien! 

Er volgt een reuze gezellige tocht in een busje naar huis. We kletsen en eten bolletjes met kaas, pepernoten, speculaas, dropjes en chocolaatjes. Er is aan alles gedacht. De reis naar huis gaat ontzettend vlug. Een kleine twee uur in een busje is niets vergeleken met die enorme busreizen van meer dan vijfentwintig uur. Als we in Ommen aankomen en we ons huisje binnenkomen worden we verwelkomt door onze dierbare vrienden. Wauw wat een geluk dat we zoveel fantastische mensen om ons heen hebben. We knuffelen iedereen en er volgt een enorm gezellige dag inclusief huisgemaakte soep en broodjes rookworst. 

In de avond op de bank proberen we alles te bevatten. Zo fijn om na zo'n prachtige reis ook weer zo blij te zijn om thuis te komen. We willen iedereen bedanken voor alle berichtjes op Facebook, WhatsApp en onze blog. Het was zo leuk om te lezen dat  jullie hebben genoten van onze verhalen, foto's en filmpjes. We hebben heel veel zin om jullie allemaal weer te zien! 

Hieronder een selectie van onze foto's in Maleisië (helemaal onderaan staat de link naar het filmpje!):

Georgetown, de hoofdstad op het eiland Penang

Het fort in Georgetown

Jungle in het National Park op Penang

Na anderhalf uur lopen in de jungle komen we aan bij het eerste strand

Strand in het national park

Jungle

Een cool verkeersbord op het strand

De Petronas Twin Towers in Kuala Lumpur

China Town in Kuala Lumpur

Ons zwembad met uitzicht op de stad

Batu Caves

Het park middenin de stad Kuala Lumpur

Uitzicht vanaf de Sky Bridge tussen de twee Petronas Twin Towers

Uitzicht van de 86e verdieping in één van de Twin Towers

Klik hier voor het FILMPJE!

Indonesië deel 2: duiken bij Tulamben en relaxen op Lombok

Na heerlijke dagen in Ubud worden we op de laatste dag opgehaald door een driver van het Matahari Dive Resort. We gaan een dag introductieduiken in Tulamben. Ik vind het super spannend, maar eerst moeten we de rit naar het resort toe nog maar eens overleven. Man wat rijden ze hier bijzonder, we zitten weer eens bij een heuse kamikaze piloot in de auto. Pff al scheurend, slingerend en remmend komen we aan bij onze bestemming. Een prachtig plekje aan het strand met een mooi zwembadje en een restaurant op palen. We worden verwelkomd met een drankje en gaan daarna nog even het zwembad in. We ontmoeten de dive instructeur en vertellen hem over onze duikervaring. Ik heb slechts een keer eerder gedoken in Frankrijk en dat was nogal een spannende ervaring. We kregen toen op de boot vijf minuten uitleg over de gear en daarna werden we het water ingegooid. Volledig in angst en bijna in paniek heb ik toen een rondje onder water gemaakt en dat was alles behalve succesvol. 

Hier gaan we gelukkig eerst het zwembad in om vertrouwd te kunnen raken met de gear, vertelt de instructeur. Daarna lopen we de zee in, dus we hoeven niet direct van een boot te springen. Maar dat komt morgen! De instructeur stelt voor dat we eerst eens gaan snorkelen zodat we vast onder water kunnen kijken. We krijgen schoentjes, flippers, een duikbril en een snorkel mee en lopen het water in. Zodra we met ons hoofd onder water gaan, verbazen we ons over de helderheid van het water. We zien zelfs al een beetje koraal en er zwemmen ontzettend veel kleine visjes in allerlei kleuren. Prima om zo te kunnen wennen aan het onderwaterleven, maar ik moet zeggen dat ik nog steeds een beetje zenuwachtig ben voor ons duikavontuur. Maar dat komt morgen! We sluiten de dag af met een heerlijke vismaaltijd. 

Na een onrustige nacht is het dan eindelijk duikdag! Sander heeft er mega zin in, maar in mijn buik zit een enorme knoop. Het hele idee zo diep onder water te gaan en te moeten ademhalen via zo'n lomp mondstuk maakt me heel zenuwachtig. Wat als ik direct naar boven wil en dat niet kan? En wat nou als ik in paniek raak en wat nou als we worden opegeten door al die enge en (in mijn ogen) gevaarlijke vissen? Allemaal vragen die door mijn hoofd razen. Ik ben blij als de les eindelijk gaat beginnen zodat ik gewoon kan gaan ervaren. Onze instructeur, Nemo genaamd, laat ons eerst een kort introductieboekje lezen en ook moeten we een enorm medische lijst invullen en  ondertekenen. Als je al niet zenuwachtig was, dan word je dat wel van zo'n lijst. Als we alles doorgelezen hebben, licht Nemo alles nog eens mondeling toe. We leggen uit dat ik nogal bang ben, maar hij zegt dat duiken heel makkelijk is en dat ik het vanzelf wel zal zien. Ik hoef me geen zorgen te maken, keep smiling! Ja ja hij heeft makkelijk praten. 

Al gauw gaan we het zwembad in en hier moeten we alle handelingen oefenen. We klaren onze oren, maken onze bril onderwater leeg en leren adem te halen via het mondstuk. Ik kom steeds boven en raak lichtelijk in paniek omdat ik alleen maar kan denken aan dat we straks die zee in moeten en ik dan niet mijn hoofd boven water kan doen wanneer ik wil. Alles in mijn lijf schreeuwt: doe het niet!! Ik sta sterk te twijfelen of ik wel wil doorgaan. Dan pakt Nemo mijn hand en zegt dat ik mee onderwater moet gaan. Hij gebaart dat ik met mijn ogen dicht moet ademen. Zo zitten we een tijdje onder water en ik word langzaam rustiger. Als we weer boven komen vertelt Nemo dat veel mensen in het zwembad erg bang zijn en dat die angst in de zee altijd verdwijnt. Ik weet het nog niet.. we zwemmen in het zwembad om en om een paar baantjes onder water en dan zegt Nemo dat we klaar zijn om de zee in te gaan. 

Ik kom trillend het water uit en we drinken eerst een glaasje water. Ga ik nou wel of niet.. ik wil eigenlijk niet, maar aan de andere kant weet ik ook dat het waarschijnlijk super gaaf wordt. Als ik nog even naar de wc ben, overlegt Sander met Nemo dat hij zich vooral met mij mag bemoeien. Sander voelt zich vertrouwd met de gear en hij is niet bang. Als ik terugkom besluiten we het te gaan proberen. We overleggen dat we omhoog gaan wanneer ik het niet trek. Nemo is gelukkig super begripvol en heel lief, ik voel me natuurlijk een enorme sukkel! We krijgen onze zuurstoffles weer omgehangen en nemen alle andere gear mee naar het water. In het water maken we ons klaar voor onze eerste duik. Alles goed? Vraagt Nemo aan ons. Ja, alles is goed en dan gaan we onder water. Als we eenmaal onderwater hangen, stopt Nemo nog wat stenen in ons pak om ons zwaarder te maken en na een bevestiging van ons dat alles goed is beginnen we rustig te zwemmen. 

We gaan op weg naar de koraaltuin die vlakbij ligt. Al gauw zwemmen we tussen ontzettend veel visjes in allerlei kleuren. Wauw, wat is het hier mooi! Ik kan behoorlijk rustig blijven en het ademen gaat gelukkig goed. Met zijn drieën zwemmen we een rondje en we bekijken verschillende prachtige stukken kleurrijk koraalrif en we verbazen ons over al de prachtige vissen. Ongelooflijk hoe dichtbij ze komen! Nu we onder water zijn beseffen we ook waar al die andere hotelgasten overdag zijn; onder water! Het is haast file zwemmen, overal waar we kijken zijn vissen en andere duikers! Nemo houdt ons supergoed in de gaten en vooral ik zorg dat ik dichtbij hem blijf. We filmen er op los met onze onderwatercamera en hoewel we niet kunnen praten of lachen (zodra je mondhoeken omhoog gaan loopt je bril vol water) zien we aan elkaar dat het goed gaat. We genieten!

Na bijna veertig minuten onder water te zijn geweest en tot elf meter diep geweest te zijn gekomen we aan de kust weer boven water. Die veertig minuten zijn echt voorbijgevlogen! Nemo vraagt hoe we het vonden en we zijn natuurlijk enorm enthousiast! Waarom was ik zo bang? Natuurlijk, het is nog steeds best eng, maar de doodsangst is gelukkig naar de achtergrond verdwenen. We spoelen onze pakken en de rest van onze gear uit en dan gaan we even gauw lunchen. Over een uurtje gaan we weer het water in voor duik twee. Tijdens de lunch praten we druk na over alles wat we gezien hebben en al snel is het tijd voor duik twee. We lopen eerst een stukje langs het strand, want we gaan bij een wrak duiken. Zo'n zestig jaar geleden is vlakbij de kust een Amerikaans oorlogsschip gezonken en die boot ligt nu op dertig meter diepte. Maar zo diep gaan wij niet, vanaf tien meter diepte kun je hem al zien liggen. 

Als alle gear weer gecheckt is en wij in balans onder water hangen gaan we op weg naar het wrak. Wauw, hier is de dichtheid van alle gekleurde vissen nog hoger. Al snel komen we aan bij het wrak. Een enorm in koraal gehuld schipt doemt zich voor ons op. Ziet er toch wel een beetje spooky en griezelig uit, zo'n verlaten boot. We gaan er heel dicht naar toe en zwemmen langs en door het schip heen. Ik vind het eigenlijk een beetje eng, maar doe heel erg mijn best om die angst te verbergen. Goede gids als hij is ziet Nemo echter alles. Hij zwemt naar me toe en doet het 'ogen dicht en rustig ademhalen trucje' met me. Blij dat hij zo snel oppikt hoe het met ons gaat en dat hij goede trucjes heeft om weer rustig te worden, gaan we weer verder. Tijdens deze duik hebben we ook een onderwaterfototoestel gehuurd en Nemo maakt ontzettend veel foto's van ons. We lokken nog wat vissen naar ons toe door met steentjes tegen elkaar te tikken en ook zien we een rog voorbij komen zwemmen. 

Super om even te gast te kunnen zijn in deze nieuwe wereld. Pas na vijftig minuten komen we weer boven. We zijn tot dertien meter diep geweest! Vol adrenaline lopen we terug naar het resort. Na twee geslaagde duiken krijgen we alle foto's op onze harde schijf en worden we beloond met een certificaat. Sander gaat zeker zijn Padi halen, ik moet daar nog even over nadenken. Misschien in Maleisië? Om te vieren dat we het zo leuk hebben gehad (en oké, omdat we nog leven) drinken we een biertje aan de waterrand. Wat een dag! We herinneren ons dat er ook nog een massage bij ons duikpakket in zit begrepen en we maken een afspraak voor dezelfde dag. Heerlijk! We zijn maar een paar dagen in Talumben, maar we genieten volop. We kunnen weer heel veel nieuwe ervaringen aan ons lijstje toevoegen.

De volgende dag worden we in de ochtend naar de haven gebracht. We pakken de langzame, maar goedkoopste (en naar men zegt de veiligste) ferry en varen in vier uur naar onze volgende stop: Lombok! We hebben aardige Indonesische buren op de boot die helaas geen woord Engels spreken, maar wel hun snacks met ons delen. Schattig! De boot is afgeladen met locals en de buitenlanders zijn op twee handen te tellen. We zijn natuurlijk weer een bezienswaardigheid. De grote Ferry gaat behoorlijk heen en weer op de golven en we zijn blij als we aankomen op Lombok. We regelen een taxi naar het hotel en in ruim een uur komen we aan bij ons plekje. Onderweg moesten we nog even stoppen, want de chaffeur moet Mango's kopen voor zijn zwangere vrouw. Heel belangrijk natuurlijk! Als we in de avond bij ons hotel aankomen droppen we onze tassen in ons perfecte bungalowhuisje, gaan een kijkje nemen bij het zwembad en lopen dan naar het strand aan de overkant van de weg. 

Perfect, hier houden we het wel een week uit! We gaan vanaf ons vaste plekje het eiland verkennen en besluiten veel stranddagen tussendoor te plannen. De volgende dag regelen we een scooter voor de hele week en dan gaan we al vroeg op pad. We rijden een heel stuk langs de kustlijn en merken dat we de strandjes voor het uitkiezen hebben. Perfect wit zand, palmbomen aan de rand voor schaduw en een azuurblauwe zee. We vinden het oprecht moeilijk kiezen, ze zijn allemaal mooi! Als we dan uiteindelijk op het strand aankomen zien we dat er helemaal niemand is. We delen dit kleine stukje eiland alleen met een paar krabbetjes. Een paar uurtjes chillen, lezen en zwemmen we wat en dan besluiten we een klein rondje te rijden om de omgeving te verkennen. Zodra we de prachtige kustlijn verlaten, rijden we door een dichte jungle waar we ontzettend veel aapjes tegenkomen. Ze zitten gewoon met z'n allen aan de kant van de weg naar de voorbijgangers te kijken. 

Als we weer bijna bij het hotel zijn eten we heerlijke Gado Gado en Nasi Goreng en dan sluiten we de dag af bij het zwembad. Die dag erna verschilt niet veel van de dag ervoor. We chillen op het strand en relaxen bij het zwembad. Het is zondag en daardoor een stuk drukker op het strand. We worden continu aangegaapt of aangesproken. Zo is er een trotse vader die vraagt of we even met zijn tienjarige dochter willen praten. Ze leren zichzelf Engels en hij wil graag dat ze oefent. Natuurlijk willen we dat en dus kletsen we even met haar en leest ze ons voor uit haar boek. Voor haar leeftijd is ze verrassend goed! Haar vader is zo blij dat we als bedankje een bordje met gebakken banaan aangeboden krijgen. Ook gaan we nog met verschillende mensen op de foto. Het klinkt haast arrogant maar op een gegeven moment hebben we het wel gehad met al die aandacht. We besluiten een rustiger strand te zoeken, gelukkig is dat op Lombok niet moeilijk! Lui als we zijn eten we die avond bij het hotel en kijken we films in bed. Sinds lange tijd hebben we eens een tv met HBO! We profiteren er volop van. 

De volgende dag vertrekken we vroeg, er staat een tourtochtje op de planning. Met de scooter rijden we helemaal boven langs de kustlijn om vervolgens halverwege het eiland aan de oostkant weer rechts af te slaan naar de westkant waar ons hotelletje staat. Ongeveer 140 kilometer hebben we geschat, vol goede moed gaan we op pad en terwijl we nauwelijks andere toeristen tegenkomen genieten we van het prachtige uitzicht. De kustlijn is mooi, maar ook het binnenland met haar groene rijstvelden, een protected forest en het gebergte rondom de Rinjani vulkaan zijn adembenemend. We stoppen vaak, want echt comfortabel is het niet op zo'n klein scootertje. Maar onze houten billen mogen de pret niet drukken. Wat een vrijheid! We kijken er nu al naar uit dat Sander zijn motorrijbewijs heeft en we samen zo door Nederland en Europa kunnen touren. 

We eten ergens een pittige nasi ayam (rijst met kip) in een dorpje waar zelden een buitenlander komt. We kletsen met handen en voeten en al snel komen meerdere dorpelingen ons ook even bekijken. Hoe verder we van ons toeristische dorpje afkomen, hoe enthousiaster de mensen naar ons zwaaien of roepen. Heel grappig! We zijn al bijna 'thuis' als we in een bocht de scooter opeens raar voelen de doen. Als hij daarna op een recht stuk vreemd begint te hobbelen, stappen we af. Lekke band! Shit!!! De achterband is hartstikke plat. Wat nu? Onze hersenen staan nog niet eens in de oplossingen stand als Sander een aantal mannetjes aan de overkant druk ziet gebaren. Hij rijdt de scooter er naar toe en wat blijkt? We zijn naast een mini scooterreparatiestalletje gestrand! 

Een zeer kundig mannetje dat klaarblijkelijk heel goed weet wat hij aan het doen is, gaat direct met de band aan de slag. Er blijkt een best groot gat in de achterbinnenband te zitten. Oei.. we kijken elkaar aan, maar geen probleem laat de man ons in gebaren weten, zo gefikst! En ja hoor, hij gebruikt weliswaar materiaal uit de oertijd, maar de band is binnen no time weer heel. Als hij klaar is staan we met onze portemonnee klaar om te betalen. Als we vragen hoeveel schudt hij heftig nee. Free for you! We geven hem 100.000 IDR (ongeveer €6,50) en hij kijkt ons verschrikt aan. Terwijl we hem onze dankbaarheid tonen, zeggen we dat hij het echt aan moet nemen. Wij kunnen gelukkig weer veilig op pad en zijn hele familie komt ons een hand geven en uitzwaaien. Waarschijnlijk heeft onze held nu een topdag. 

Met weer een ervaring rijker rijden we het laatste stukje naar het hotel. Blijkt dat we over de 200 kilometer hebben gereden! We eten ergens in onze straat (hele pittige, maar lekkere) gado gado en sluiten de dag af in het zwembad. 's Nachts merken we dat die pittige gado gado bij mij waarschijnlijk niet goed is gevallen en er volgt een innige relatie met de wc. De volgende dag is mijn buik nog niet rustig dus blijven we een dagje 'thuis'. We kijken films in bed en maken voor de lunch zelfs gebruik van roomservice. Als het aan het einde van de dag wat beter gaat, gaan we nog even zwemmen en dan zit onze dag niets doen er al bijna weer op. Helemaal niet zo erg om eens helemaal niets te doen.  

De volgende dag gaat het gelukkig iets beter en vertrekken we weer naar het strand. We chillen de hele ochtend em besluiten in de middag naar Mataram te rijden. Dit is de hoofdstad van Lombok en dat is te merken, op de weg is het een grote chaos. Overal waar je kijkt zijn scooters. We lopen wat rond in een winkelcentrum en Sander gaat naar de kapper. Al redelijk vlot gaan we weer naar het hotel om nog te kunnen genieten van het zwembad. Het is rustig in het kleinschalige hotel en elke dag hebben we het zwembad helemaal voor ons alleen. 's Avonds gaan we naar Senggigi, de dichtstbijzijnde stad. We slenteren wat door de toeristische winkeltjes en eten een lekkere rijsttafel. Op de scooter rijden we weer terug naar ons thuis voor de week.

Op onze een na laatste dag op Lombok rijden we helemaal naar het zuiden. Hier ligt volgens Chris, de Griekse eigenaar van Authentic Adventures Lombok, het mooiste strand van Lombok. Dat willen we natuurlijk zien en op zijn heldere aanwijzingen rijden we erheen. Eerst richting Kuta, dit strand en plaatsje staat in alle boekjes maar valt eerlijk gezegd behoorlijk tegen. Snel gaan we op weg naar het strand dat iets verderop ligt. We rijden nog een kwartiertje en dan zien we een prachtige baai met het perfecte strand. Wauw, wat is het zand wit! En wauw, wat is het water blauw. Zo'n mooi strand hebben we nog niet eerder gezien. Een plekje hoeven we niet te zoeken want er is wederom bijna niemand. Als we op het zand ploffen, verbazen we ons echt over de perfectie van dit strandje. Wauw! 

We blijven er een hele tijd en vertrekken pas als we honger krijgen. Chris heeft ons ook een restaurantje getipt met een gaaf uitzicht en we zien direct wat hij bedoelt als we het terras opstappen. Het restaurant kijkt uit op een prachtige baai. We eten een broodje en beginnen dan aan de terugreis. Gelukkig hebben we geen panne en kunnen we de scooter twee uurtjes later veilig bij het hotel parkeren. De laatste dag op Lombok maken we nog even flink gebruik van ons chille plekje. We zwemmen in het zwembad en gaan 's middags naar Senggigi voor de lunch. We sluiten de dag af met een seafood maaltijd op het strand en verbazen ons over hoe snel deze week en eigenlijk de gehele tijd in Indonesië is gegaan. Wat hebben we genoten van dit land! 

De volgende nacht vertrekken we al om drie uur omdat we de eerste vlucht richting Kuala Lumpur hebben. In slechts zes uurtjes vliegen we er via Jakarta heen. Klaar voor onze laatste stop, Maleisië. We hebben nog twee weken te gaan en dan zitten onze drie maanden reizen erop.. ongelooflijk hoe snel de tijd gaat, maar ook is het ongelooflijk hoeveel we hebben gezien en gedaan. Maar over afsluiten praten we niet, eerst naar Maleisië!

 

 Duiken bij Tulamben

 De stranden van Senggigi op Lombok

Binnenland Lombok

Engelse les geven op het strand

Lombok verkennen met de scooter

Lekke band!

 

Selong Belanak Beach op Lombok

 

Klik hier voor het filmpje!!

Indonesië deel 1: groene rijstvelden, fantastische mensen en gave golfen

Het prachtige Indonesië komen we binnen via een overstap op het vliegveld van Medan op Sumatra. Via een boot vanaf Ko Phayam naar het vaste land, een nachtbus helemaal richting een zuidelijke stad in Thailand om vanaf daar naar Indonesië te vliegen. We landen eerst in Medan op het eiland Sumatra, een nieuw vliegveld waar we onze tijd besteden aan een beetje winkelen en Skypen. Sinds de landing in Indonesië worden we door iedereen aangegaapt, ouders wijzen hun kindjes op ons, er wordt naar ons gezwaaid en we worden verschillende keren op de foto gezet. Wauw, dit maken we al de hele reis mee, maar zo extreem als hier hebben we nog niet meegemaakt. Echt bizar, we lijken wel beroemdheden! Ook al wordt mijn haar steeds witter door de zon, is Sander veruit de langste man en is het aantal blanken op het vliegveld op één hand te tellen, toch zou je verwachten dat men blanken wel gewend is. Niet dus! 

In de avond landen we in Jakarta, een grote en drukke stad die we besluiten over te slaan. We gaan alleen naar een hotel voor de nacht, waar we na de lange trip direct in slaap vallen. De volgende dag worden we om 7 uur opgepikt door iemand van het Cianjur Adventure homestay programme. Samen met een aantal lokalen worden we in een klein busje naar Cianjur, ongeveer 140 km naar het oosten vanaf Jakarta, gebracht. De trip duurt vijf uur en de beste man rijdt als een kamikaze piloot. Eenmaal op de snelweg scheurt hij met 130 kilometer per uur van links naar rechts om het andere verkeer te ontwijken. Zelfs de vluchtstrook wordt veelvuldig gebruikt.. Pff ongelooflijk! In Nederland zou hij allang van de weg geplukt zijn. Gelukkig komen we rond lunchtijd zonder kleerscheuren aan bij Yudi, de eigenaar van de homestay.

We worden hartelijk ontvangen en kunnen direct aanschuiven voor de lunch. Na het heerlijke lontong laat Yudi onze kamer en de rest van zijn huis zien. Een schattig huisje waarvan de ene kant voor gasten is met 3 slaapkamers en de andere kant is voor het gezin zelf. De badkamer wordt door iedereen gedeeld. Top! Het is grappig dat we ons nu zo snel thuis voelen op al die verschillende plekken waar we komen. Hygiëne, luxe en privacy doet ons niet zoveel meer. Vooral ik had niet gedacht dat ik hier zo snel helemaal oké mee zou zijn. Na de rondleiding krijgen we een informatiemap te lezen waarin van alles staat over wat we kunnen doen in Cianjur. We kiezen voor een trekking naar een boerendorpje middenin de rijstvelden en voor een trip naar een theeplantage. 

De rest van de dag doen we rustig aan, we kletsen wat met de andere gasten die bij Yudi verblijven en met Yudi en zijn staff. Ook leren we wat Sudanese woordjes, het 'dialect' dat hier gesproken wordt. Sander geniet van een massage en tijdens die massage klets ik nog wat verder met Andan, onze gids voor de volgende dag. Hij spreekt veel talen, waaronder vloeiend Nederlands! Twintig jaar geleden is hij begonnen om de taal volledig uit boeken te leren en nu kan hij gewoon met ons op niveau praten. Bizar! We leren hem nog wat nieuwe woorden en zinnen en daarna lopen we nog een rondje door de wijk. Iedereen gaapt ons letterlijk aan en begroet ons met 'Hey Mister!' of 'Bule Bule'! (Westerner). We oefenen ons Sudanees onderweg en als we wat woordjes spreken tegen de locals weten ze helemaal niet wat ze meemaken. Cianjur is allesbehalve toeristisch en dat kun je merken als de mensen ons zien.

De volgende dag vertrekken we na een heerlijk nasi Uduk ontbijtje met Andan naar het boerendorpje. Zodra we het huis van Yudi verlaten merken de kindjes in de wijk ons op, ze lopen mee, zwaaien, giechelen of oefenen hun Engels met ons. Super leuk! Als we de grote weg bereikt hebben stappen we in een busje om naar het startpunt van de trip te rijden. Het is echt gek om continu aangegaapt en begroet te worden. Hoewel ik nog een beetje verlegen ben, kletst Sander er in zijn steeds beter wordende Sudanees er flink op los. Dat vinden de mensen natuurlijk helemaal prachtig! Aan het begin van de wandeltocht worden we nog gevolgd door een groepje uitbundige kinderen, maar al snel lopen we vrijwel alleen door prachtige natuur. 

Voor de lunch lopen we bergop richting het dorpje waar we zullen pauzeren. We genieten van het uitzicht en ondertussen legt Andan ons van alles uit over de verschillende bomen, planten en rijstsoorten. Al gauw komen we in het dorpje waar we uitgenodigd zijn voor de lunch in één van de huisjes. We zitten op de grond en krijgen een heerlijke Indonesische lunch voorgeschoteld. Na de lunch rusten we nog wat uit en daarna gaan we weer op pad. Het tweede deel van de trip is nog indrukwekkender. Eenmaal weer in het dal lopen we dwars door de rijstvelden. Zo ver we kunnen kijken strekken de groene rijstvelden zich voor ons uit. We passeren dorpjes waar de lokalen snel de rest van de bewoners oproepen als ze zien dat we eraan komen. Iedereen wil die twee blanken van dichtbij bekijken. 

Waar we in de andere landen door de mensen vooral als wandelende geldzakken werden gezien, is hier iedereen oprecht vriendelijk. Ze willen niets van je, alleen graag een praatje maken en als ze durven vragen ze ook om een hand of een foto. We hebben een geweldige dag! Leuke gids, prachtig landschap en overal aardige mensen. Al balancerend over de smalle dijkjes tussen de rijstvelden lopen we terug naar het punt waar we op de bus stappen. Terug naar Yudi. Eenmaal thuis gaan we heerlijk douchen en gaan we nog even naar het internet café in het centrum. We zetten onze blog over Thailand online en backuppen onze foto's en video's. Bij terugkomst bij Yudi krijgen we een heerlijke Kip saté maaltijd, veel beter dan de Nederlandse saté natuurlijk! De rest van de avond kletsen we nog wat met de andere reizigers en dan is het tijd om te gaan slapen. 

De volgende dag komt een andere gids, David genaamd, ons ophalen voor onze trip naar de theeplantages. We zijn met zijn vieren, want Rosa uit Zwitserland komt ook met ons mee. David is een enorm gezellige kerel die de hele tijd een grote grijns op zijn gezicht heeft. Hij houdt er niet van om met busjes te reizen zegt hij als we het eerste stuk in een busje afleggen. De rest van de dag wordt het dan ook iets avontuurlijker zegt hij met een lach. We stappen ergens in de middel of nowhere uit en we wachten op een geschikte vrachtwagen die ons verder kan brengen. David stopt een enorm hoge vrachtwagen die vol ligt met cement. De driver en zijn maatje willen ons graag meenemen. Rosa en ik kijken elkaar aan, maar hoe komen we daar dan in? Klimmen dus! Haha met een klein beetje hulp van de mannen belanden we in de truck. Al hobbelend en stotend komen we aan bij de weg naar de theeplantage. Onderweg werd er veel naar ons gezwaaid door de mensen. Je kon de verbazing van hun gezichten aflezen, wat doen die buitenlanders op een vrachtwagen? Als we uit de laadbak geklommen zijn volgt eerst nog een fotosessie met de chaffeur en zijn maatje, waarbij een van hen bezitterig zijn arm om me heen slaat en zijn gezicht wel heel dicht bij dat van mij brengt. Hmmm heel apart! Misschien wil hij opscheppen bij zijn vrienden? 

We gaan op weg naar de theeplantages en zodra we al wandelend van de weg afdraaien komt ons een prachtig landschap tegemoet. Wauw wat is het hier mooi! Enorme heuvels met daarop zo ver als je kunt kijken alleen maar thee. De kleur groen is prachtig! We lopen door dit prachtige landschap richting een dorpje vlakbij de theefabriek. Als we een hele groep kleurrijke theeplukdames tegenkomen gaan we hallo zeggen. Giechelend staan de dames ons aan te kijken en al gauw worden hun smartphones uit hun jurken gehaald. De hele groep komt aanstormen voor een foto met zn allen. Als we weer verder lopen kunnen we hun gelach nog lang horen. Als we in het dorpje aankomen zijn we nog een beetje vroeg voor een bezoek aan de fabriek. We pauzeren even bij een huisje waar wat kindjes staan en al gauw komen er meer kindjes bij om ons eens even goed te kunnen bekijken. We krijgen direct thee aangeboden en worden binnen uitgenodigd door de vrouw des huizes. Haar man staat erop dat hij met ons meeloopt richting de fabriek. We lopen weer verder en gaan dwars door de theeplanten heen. Het heuvellandschap is echt prachtig. We blijven maar herhalen hoe mooi het hier is.

We lopen blijkbaar een nieuwe route die David ook niet kent en deze route blijkt een beetje lang. Als er een truck langskomt vraagt David of we mee mogen rijden. Dat mag! Rosa gaat voorin en wij klimmen achterin. Blijkt de truck vol theeblaadjes te liggen! Heerlijk zacht, maar we delen de ruimte met veel kleine rupsjes. Al snel zitten ze overal op ons, maar we hoeven niet bang te zijn voor uitslag zegt het maatje van de chauffeur die bij ons achterin zit.  Je krijgt geen uitslag van deze rupsen. Gelukkig zijn we al snel bij de fabriek. We worden hartelijk ontvangen door de manager. Hij drinkt thee met ons en daarna gaan we met een andere medewerker de fabriek rond. In Sri Lanka hebben we ook eens een fabriek gezien, maar deze is veel groter. We volgen het proces van begin tot eind en gaan tussendoor met verschillende medewerkers op de foto.  

Na de rondleiding en een heerlijke lunch gaan we verder. Dichtbij ligt een mooie waterval die we gaan bekijken, maar om tijd te besparen houdt David weer een passerende truck tegen die ons meeneemt. We klimmen in de dit keer lege laadbak en rijden al hobbelend en stotend door de prachtige omgeving richting de waterval. Daar aangekomen wacht ons een prachtige waterval middenin de natuur. Er is niemand behalve wij. Terwijl ik het bij pootje baden houd, trekt Sander zijn zwembroek aan en gaat het water in. Hij klimt over de gladde stenen omhoog en neemt een douche onder de krachtige waterstraal. Als we afgekoeld zijn beginnen we aan de terugweg, de zon begint al onder te gaan en met een beetje geluk kunnen we de ondergang volgen vanaf een berg tussen de theeplantages. Moeten we wel eerst weer tijd besparen door met een truckje mee te reizen. Er passeert ons een super kleintje die helemaal vol ligt met pannen en eten. Ik kan op een krukje zitten maar Sander en David moeten op hun hurken zitten want de grond is te vettig om op te zitten. Met kramp in de benen verlaten we het trucje en vervolgen onze weg te voet. Helaas bevindt de zon zich achter een paar wolken, maar nog steeds is het uitzicht prachtig. 

We lopen weer terug naar de fabriek waar een vriend van David ons opwacht in zijn huis om ons weer naar de main road te brengen. Natuurlijk kunnen we daar niet weg voordat we thee hebben gedronken en op de foto zijn geweest met zijn hele familie. Als we even later op de weg aankomen is het pikke donker. Nu is het hopen dat er een geschikte truc voorbij komt die ons terug kan brengen. Er komen eerst vrij veel volle trucs langs maar dan lijkt er een geschikte langs te komen. Deze heeft alleen geen bak, maar slechts een paar stangen in de hoeken waar we ons aan vast kunnen houden. We klimmen naar boven en al gauw sjezen we over de weg. We klampen ons vast aan de stangen en maken lol met elkaar zo in het pikke donker. Je moet er toch niet aandenken dat er nu wat zou gebeuren? Na een pauze waarin de chaffeur en zijn maatjes koffie met ons willen drinken en waarin weer de nodige foto's gemaakt worden, komen we rond half tien weer aan bij de homestay waar we worden verwelkomt met een lekker diner. Wat een geweldige dag was dit! 

De volgende dag zouden we eigenlijk weer verder moeten reizen, maar we hebben beide niet zo'n zin. We kunnen een nachtje langer blijven en dat doen we dus ook. We chillen wat en ik krijg een massage. Poe die massage is wel erg heftig! Pijnlijk maar noodzakelijk denk ik maar.. aan het einde ervan moet ik in kleermakerszit op de grond gaan zitten en dan worden mijn rug en nek nog even flink gekraakt. Fijn!! In de middag gaan we met de bus naar het centrum van Cianjur en we lopen over de bazaar. Als we ergens iets staan te kopen worden we door een paar kids gevraagd of ze met ons op de foto mogen. Natuurlijk! Al gauw komen overal vandaan kindjes rennen en wordt er driftig op los geklikt. Dat we zelf ook nog een selfie maken vinden ze helemaal prachtig. We blijven ons verbazen over de verbazing van de mensen als ze ons zien. Jong en oud, iedereen stopt waar ze mee bezig zijn als we langs komen.

Onze tijd in Cianjur was echt top, maar een dag later is het toch echt tijd om verder te reizen. We vertrekken om half vijf in de ochtend met een bus naar Bandung. Daar reizen we naar het treinstation om met de trein verder te reizen naar Yogyakarta. Met de trein doorkruizen we een prachtig landschap. Groene rijstvelden, hoge bergen, diepe dalen en her en der kleurrijke mensen aan het werk op hun land. De trein is met ruime stoelen bijzonder comfortabel en we komen ook nog eens ruim op tijd aan in Yogyakarta. We pakken een taxi naar ons hotel voor twee nachten, een gezellige homestay met nette kamers en superschone badkamers. In het hotel regelen we ook de trip voor de volgende dag, we gaan naar de tempels Borobudur en Prambanan. De volgende dag moeten we om vier uur in de ochend klaar staan. We gaan de borobudur tijdens de sunrise bekijken. Even snel ergens heerlijke nasi goreng eten dus en dan gauw naar bed. 

Al vroeg in de ochtend worden we opgepikt door weer een kamikaze chauffeur. Alsof hij de snelheid van het licht wil inhalen rijdt hij als een bezetene naar het viewpoint van de Borobudur. Als we aankomen wordt het al licht, heeft ie dus toch nog niet snel genoeg gereden. We wandelen naar het uitzichtpunt en proberen de tempel te spotten. Die blijkt behoorlijk ver weg te liggen, iets groter dan een stipje aan de horizon. Daarnaast is het ook bewolkt. We zijn een beetje teleurgesteld maar dat komt waarschijnlijk omdat we de Angor Wat al gezien hebben. Misschien zijn we wel verwend met te mooie plaatjes! Na de opkomst reizen we naar de tempel zelf. Die is van dichtbij toch nog zeer indrukwekkend. Elke bezoeker moet een sarong aan bij binnenkomst en dus lopen we samen in rokjes door de prachtige tempel. Hierna rijden we door naar Prambanan. Eveneens een prachtige tempel, maar eerlijk toegegeven hebben we wel genoeg tempels gezien deze reis, maar als je op Java bent kun je deze plekjes natuurlijk niet overslaan! 

Als we in de middag weer bij ons hotel aankomen gaan we vanaf daar zelf met de bus richting het centrum van de stad. We lunchen heerlijk met noodles en loempia's en lopen wat over de drukke marlioboro straat. Ook regelen we een tripje naar Cemoro Lawang, het dorpje aan de voet van de Bromo vulkaan. Morgen vertrekken we om acht uur in een minibusje waarmee we als het goed is elf uur later in Cemoro Lawang zullen aankomen. We sluiten de dag af met biertjes op het terras en gaan mooi op tijd slapen. Na een heerlijk Indonesisch ontbijt worden we opgepikt door een busje vol toeristen en weer volgt een lange weg waar we met een nieuwe kamikaze chauffeur overheen sjezen. Vanavond om 7 uur komen we aan in cemoro lawang.

Sander typt:

Om drie uur 's nachts gaat de wekker. Lekker vroeg, vooral gezien het feit dat we na twaalven gingen slapen. Die zeven uur hier is anders dan die in Nederland. We kwamen na een lange rit om half twaalf pas aan in ons hotel. Het biedt weinig luxe, maar goed, het was maar voor een paar uurtjes. We besluiten dat die f*cking Bromo wel heel mooi moet zijn om dit nachtje en de trip van gisteren goed te maken. Eenmaal warm aangekleed (het is hier net boven 0 graden) gaan we op pad. We hebben besloten op eigen houtje te gaan, zonder een ticket te kopen. De meeste toeristen gaan met de jeep naar een uitzichtpunt en de kraterrand. Wij hadden alleen zin in geldbesparen en willen dus lopend naar een ander uitzichtpunt. Route: "een paadje in tegenover hotel Cemara Indah". Klinkt duidelijk toch?

Met ons hoofdlampje op lopen we rond half vier tussen de weilanden en huisjes door (hier kwamen we op de terugweg achter). Het is hier pikdonker. Op elk van de kruispuntjes van zandweggetjes gokken we de route en gelukkig komen we na een half uurtje wat andere hoofdlampjes tegen. We komen ze achterop terwijl ze verdwaasd om zich heen staan te kijken (lijkt wel grappig met al die lampjes). We komen zelfs wat bekenden tegen uit de bus, twee Duitse meisjes, Hedi en Paula, en besluiten samen verder te lopen. Op handen en voeten klimmen we verder. Bijzonder pad.

We komen na een kwartiertje uit op een strak aangelegde trap. Blijkbaar was onze detour een onnodige omweg, maar ach we zijn immers op zoek naar avontuur. Het vervolg van de klim belooft nog veel steile stukjes en als het bijna vijf uur is, kleurt de lucht vuurrood. Wow, bromo heeft nu al de helft goedgemaakt. Al gauw komen we op een uitzichtpunt uit waar nog maar twee mensen staan. Het punt ligt een paar minuten onder een officieel viewpoint, maar dit punt heeft als voordeel dat je bijna alleen zit. 

Het volgende uur is gevuld met foto's klikken, nog meer foto's maken, ontbijten en aanschouwen. We hebben een perfecte heldere sunrise die alles goedmaakt. Wauw, we zijn onder de indruk. We lopen natijd rustig terug en zien beneden een kleine honderd jeeps in colonne rijden. We zijn blij dat we de toeristen een keer ontlopen en dat we zo'n vijftig euro bespaard hebben. We besluiten dit geld te gebruiken voor een paar luxe hotelovernachtingen in bali, onze volgende stop. Dit keer een hotel met wastafel, wifi, een wc en een schoonmaakteam. Heerlijk!

Paula typt verder: 

Na een douche volgt weer een lange bustocht. Ons is beloofd dat we om acht uur in de avond op onze eindbestemming, Denpasar in Bali zullen zijn. Klinkt prima! Gelukkig nemen we die tijden tegenwoordig met een pak zout. De reis duurt veel langer, om acht uur komen we pas aan met de ferry op Bali, dan nog drie uur naar Denpasar en vanaf daar nog een uurtje in een taxi busje naar Kuta. Rond middernacht checken we in in ons hotel. We dumpen gauw onze tassen gaan nog ergens avondeten (broodje hotdog) halen en gaan rond half twee 's nachts slapen. 

De volgende dag slapen we lekker uit en na een brunch vertrekken we naar het strand. Na zo'n tien minuten lopen stappen we op een mooi wit strand dat afgeladen is met surf dudes en dames. We besluiten eerst op het zand te ploffen en rustig eens naar de andere beginnend surfers te kijken. Al snel begint het natuurlijk te kriebelen en we besluiten boards te huren en een lesje te boeken. In twee uur kunnen jullie staan! Zegt onze leraar heel optimistisch. Hmm dat moet ik nog zien. We krijgen beide een board en trekken een shirt aan. Eerst volgt de basis op het strand: liggen, peddelen opdrukken en staan! Oké zo op het strand gaat het best prima en dus gaan we al snel het water in. 

Les 1 is proberen te staan en mee te glijden op de witte golven. Onze leraar gaat mee het water in en helpt met het uitzoeken van goede beginnersgolven. Hij roept lay down als er een geschikte golf aan komt, dan klimmen wij gauw op het bord en op het juiste moment zet hij ons af in de golf. Wat volgt is heel veel hopeloze keren proberen te gaan staan. Ik lig meer op de kop in de golfen dan dat ik kan staan. Sander heeft iets sneller succes, al redelijk vlot staat hij en kan hij zelfs een stukje mee surfen op de kleine golfjes. Super voor hem, maar ik word natuurlijk alleen maar chagrijniger.. Ik ga te veel nadenken en raak in de knoop met welke voet ook alweer voor moest enz. Tijd voor een time out zegt onze leraar. We sjouwen onze borden naar het strand en gaan bij de andere leerlingen zitten. Sander helemaal enthousiast en ik een beetje teleurgesteld. Als ik iets nieuws ga leren, moet er natuurlijk binnen vijf minuten succes geboekt worden.

Al gauw gaan we weer met frisse moed het water in. We hebben de techniek nog een keer doorgenomen en bij de eerste beste golf word ik weggeduwd. Snel ga ik staan en dan blijf ik ineens langer staan dan twee seconden! Wauw ik surf zo naar het strand! Woeoee het lukt! Sander komt ook al aan glijden en we geven elkaar een high five. Zo voelt het dus als het lukt! Hierna volgen nog een paar geslaagde pogingen en algauw zijn we helemaal kapot. Genoeg gesurfd voor vandaag. Het einde van de middag brengen we door op het strand. Sander gaat nog een keer het water in met zijn plank maar komt al snel weer terug, zijn armen zijn leeg. Morgen weer een dag! In de avond gaan we eten in een van de veel te toeristische tentjes en lopen we wat rond door de het stadje. We eten zelfs Nederlandse bitterballen! Gezellig, maar toch wel mega druk!

De volgende dag gaan we weer naar het strand. Ik zit onder de schaven en blaren van surfdag 1. Heel apart, blijkbaar ben ik steeds op een bijzondere manier over het bord geschoven. Mijn handen, bovenbenen en knieën liggen open en alleen de gedachte om het zoute water weer in te gaan prikkelt al. Daarnaast ben ik de vorige avond over een gespannen ketting langs de stoep gestruikeld (languit op straat, heel gênant) en zit er een mooie reeks blauwe en groene plekken op mijn benen. Voor mij een dagje chillen in het zand dus. Sander huurt een bord en gaat weer de zee in. Optimistisch als hij is heeft hij een kleiner bord gehuurd dan gisteren, want toen kon hij al staan dus een stapje moeilijker moet nu wel kunnen denkt hij. Ik sta vlakbij het water met de camera in de aanslag, maar zie Sander op steeds mooiere manieren op de kop in het water terecht komen. Als het dan toch een paar keer gelukt is komt hij het water uit. Genoeg geploeterd voor vandaag! 

De rest van de dag spenderen we op het strand, we lopen richting een restaurant op het stand om een reservering te maken voor een romantisch diner op de volgende dag. Dan zijn we alweer een jaar getrouwd! We zien prachtige tentjes staan en regelen dat we daar tijdens sunset kunnen eten. Wauw, kost een paar miljoenen, maar we zijn maar één keer één jaar getrouwd. Laat op de dag gaan we terug naar ons hotel om nog even te zwemmen in het zwembad. Als we in onze kamer komen wacht ons een verrassing, ons bed is versierd met rozenbladeren en de handdoeken zijn in de vorm van zwanen gevouwen. Superlief! Zo is het niet moeilijk om in de stemming te komen voor een feestje. 

Op 20 september worden we wakker en denken terug aan onze fantastische dag een jaar geleden. Ongelooflijk dat het alweer een jaar geleden is! We maken er een leuke dag van door een scootertje te huren en de onderste punt van Bali te verkennen. Helemaal beneden komen we een mooi strand tegen waar we gaan zwemmen. Tussendoor met nog wat Aziatische toeristen op de foto en dan is het tijd om ons klaar te maken voor ons sunset diner op het strand. Als we aankomen bij ons privé tentje op het strand voelen we ons eerst nog een beetje opgelaten en giechelig, maar dat laten we al gauw los. De zon gaat langzaam onder en wij genieten van een prachtig uitzicht en een heerlijk zes! gangen diner. Wat bijzonder om zo'n mooie dag een jaar later op zo'n mooie plek te kunnen vieren. We voelen ons gezegend! We sluiten de avond af met cocktails en maken plannen voor onze volgende trip, Ubud!

De volgende dag verlaten we Kuta in de middag. In slechts een uurtje rijden in een minibus komen we al aan in Ubud. Ideaal zulke korte reistijden! Ubud is een schattig stadje met nog steeds veel toeristen, maar is al een stuk minder druk dan Kuta. De plaats staat bekend om spiritualiteit en je kunt er dan ook volop yogalessen volgen en de plaats is gevuld met kunstwinkeltjes en hippe healthy en organische barretjes en restaurants. De middag vullen we met op het terras zitten, we lopen wat over de markt. 's Avonds hebben we geen zin om de deur nog uit te gaan dus dineren we in bed met chips en biertjes uit de supermarkt. Ook niet vervelend! 

De volgende dag beginnen we in het monkey forest. Een bos in Ubud waar veel aapjes leven. We zijn het bos nog niet eens binnen als we al veel aapjes tegenkomen. Ze zitten op straat, daken en in de bomen. Zodra we het hek doorgaan komen we nog veel meer aapjes tegen, vooral de allerkleinsten zijn heel schattig. We lopen door het bos en kijken vooral naar hoe andere toeristen de aapjes voeren. Een banaan boven je hoofd houden en wachten tot een aapje op je hoofd klimt zodat een ander gauw een foto kan maken. Een beetje te gemaakt, vinden wij. Na het bos gaan we langzaam lunchen en slenteren we een beetje door het centrum. We wachten tot het drie uur is, want dan hebben we een massage geboekt staan bij een leuke Spa. Als we daaraan komen worden we opgewacht door een dame. Vol excuses legt ze uit dat de masseuse ziek is geworden. Onze massage kan niet doorgaan.. hmm hebben we daarom de hele middag niets gedaan? 

We balen een beetje, maar besluiten dan maar ons rondje wandelen door de rijstvelden vast te beginnen. Dit hadden we gepland voor de avond, want Anne heeft ons een goed restaurant in het midden van de rijstvelden getipt. We mogen er op haar kosten heerlijk gaan eten. Hoe lief! Zodra we het drukke centrum uitlopen belanden we in het groen. Hoewel we nog steeds om de vijf meter bijna omver gereden worden door scooters, genieten we van de prachtige rijstvelden. We stoppen verrukt als we langs een spa komen. Deze spa ligt midden tussen de rijstvelden en ze bieden de massage aan die wij die middag geboekt hadden, maar helaas niet door kon gaan. We vragen of er nog plek is en als er ja gezegd wordt besluiten we onze wandeling te onderbreken voor een massage. We worden een hutje in geleid en mogen samen in een ruimte plaatsnemen. Dan worden we een uur lang stevig, maar heerlijk gemasseerd. 

Na een douche lopen we verder door de rijstvelden en al gauw komen we het door Anne getipte restaurant tegen. Wat een plaatje! Het restaurant staat op palen middenin de rijstvelden. We hebben geluk, aan de rand is nog een plekje vrij zodat we volledig zicht hebben op een prachtige zonsondergang. Wauw, wat is het hier mooi! En het eten is heerlijk, thanks Anne! Als het bijna helemaal donker is lopen we terug naar Ubud waar we nog een drankje doen. We denken na over wat we de volgende dag zouden gaan doen. Er zijn een aantal tempels die we kunnen bezoeken, maar of we daar zin in hebben weten we nog niet. Dat zien we morgen wel!

Op onze laatste dag in Ubud besluiten we een scooter te huren. We bezoeken één van de tempels, die overigens prachtig is, maar de dag draait meer om rustig touren door de omgeving. Het is geweldig om wat van het echte Bali te kunnen zien. We doorkruisen schattige kleine dorpjes waar de mensen naar ons zwaaien en overal om ons heen zien we de knalgroene rijstvelden. Heerlijk om al die toeristen achter je te laten en in alle vrijheid door het landschap te kunnen rijden. Wat een fantastische dag! Indonesië heeft echt iets bijzonders, onderweg besluiten we dat dit een land is waar we zeker terug gaan komen. 

Hieronder een selectie van onze foto's in Indonesië. Het filmpje volgt bij blog deel 2, nog even geduld dus!